Een doordeweekse (dins)dag.
Blijf op de hoogte en volg Corinne
10 Oktober 2012 | Zambia, Chipata
Ik word wakker van het lawaai van mijn al (enkele uren) wakkere slaapkamergenoot Hendrik en tevens wakker geworden bedbuurvrouw Fabiënne, die hoopte dat ze zich nog even kon omdraaien, maar teleurgesteld en tegelijk opgelucht toch onder haar klamboe vandaan moet komen, als ze haar uitgebarsten tbc-vaccinatiewond inspecteert. Verpleegkundige in spé Steven verzorgt haar met liefde, waarna ze zichzelf, samen met Jotte en Hendrik, stort op een hardlooprondje. Omdat ik nu toch al wakker ben stap ik ook maar uit bed en ga een wasje draaien.
Na een snel ontbijtje loop ik met Fabiënne en Jotte naar Hillside Basic School waar we de head teacher ontmoeten, die ons naar de teachers van de special needs-klassen brengt. We maken afspraken over de dagen dat we langs kunnen komen. Dan laat ze ons nog even de klassen zien en ontmoeten we de lieve, lachende kindjes. Ze staan op uit hun banken en groeten ons in koor: ‘Hello madam, how are you? (…) Thank you, madam.’ Op de terugweg lopen we langs de Spar om brood te kopen en ‘talktime’. We wippen nog even een kledingwinkel binnen waar ik een geweldig leuk idee op doe... (verassing)!
Thuis gekomen gaan we lunchen. Steven heeft zich tot keukenprinses getransformeerd en een heerlijke boerenomelet voor een ieder bereid. Met een goed gevulde maag lopen we naar de Bishops House, waar we worden opgepikt voor onze trip naar Magwero, de school voor doven en blinden. De trip door de bush in de pick-up, over hobbelige zangwegen en langs kleine dorpjes, met uitzicht over de heuvels, is alleen al bijzonder. Maar als we eindelijk aankomen bij Magwero worden we opnieuw overdonderd door indrukken. We ontmoeten al gauw Norah, de oudere zus van Tasila die we in Nederland hebben ontmoet. Ze is ‘so happy to see us’. Ze leidt ons rond door de school en we groeten de doven in gebarentaal met een duim omhoog. Ik vraag mij af waarom deze school zo ver van Chipata en de bewoonde wereld ligt. We lopen verder naar het gedeelte voor de blinden. Er komt een meisje aangerend en super enthousiast als ze is vliegt ze een paar van ons letterlijk om de hals. Er komen ook twee jongens aangelopen – ik schat ze een jaar of 17. Ze houden elkaar bij de hand vast, wat voor deze cultuur niet heel vreemd is, maar een van de twee draagt een zonnebril. Als hij mij groet en een hand wil geven begrijp ik waarom. Hij is blind. Zijn maat niet en hij leidt hem. We ontmoeten de blinde directeur en we mogen de verblijven zien van de kinderen. Waar ik zo nieuwsgierig naar was overkomt me nu. Ik zie verschillende ‘blanke’ kinderen tussen de ‘donkere’ lopen. Het zijn albino’s. Bijzonder indrukwekkend om van dichtbij te zien. Het lijken op afstand net westerlingen zoals wij, maar hun Zambiaanse gezichtsvormen, - uitdrukkingen en stemgeluiden matchen gewoonweg niet met hun huidskleur.
We stappen in de auto om weer terug te gaan naar huis. We nodigen Peter uit voor het diner, want hij vertrekt morgenvroeg terug naar Nederland. We eten bij Chefs Pride, een van de vele Indiase restaurants hier, waar ze veel vlees serveren met friet en salade. Eerst een voorafje. Ik kies maar voor het woord dat het minst vleesachtig klinkt. Het blijken twee kiploempia’s. Dan het hoofdgerecht. De enigszins slappe friet en salade gaan er toch goed in. Als alles op is geven we de Zambiaanse kelner een goede fooi. Thuis bieden we Peter nog even een laatste kop Zambiaanse koffie aan en bedanken hem voor zijn aanwezigheid en leiding en wensen hem een goede reis naar huis.
Na een snel ontbijtje loop ik met Fabiënne en Jotte naar Hillside Basic School waar we de head teacher ontmoeten, die ons naar de teachers van de special needs-klassen brengt. We maken afspraken over de dagen dat we langs kunnen komen. Dan laat ze ons nog even de klassen zien en ontmoeten we de lieve, lachende kindjes. Ze staan op uit hun banken en groeten ons in koor: ‘Hello madam, how are you? (…) Thank you, madam.’ Op de terugweg lopen we langs de Spar om brood te kopen en ‘talktime’. We wippen nog even een kledingwinkel binnen waar ik een geweldig leuk idee op doe... (verassing)!
Thuis gekomen gaan we lunchen. Steven heeft zich tot keukenprinses getransformeerd en een heerlijke boerenomelet voor een ieder bereid. Met een goed gevulde maag lopen we naar de Bishops House, waar we worden opgepikt voor onze trip naar Magwero, de school voor doven en blinden. De trip door de bush in de pick-up, over hobbelige zangwegen en langs kleine dorpjes, met uitzicht over de heuvels, is alleen al bijzonder. Maar als we eindelijk aankomen bij Magwero worden we opnieuw overdonderd door indrukken. We ontmoeten al gauw Norah, de oudere zus van Tasila die we in Nederland hebben ontmoet. Ze is ‘so happy to see us’. Ze leidt ons rond door de school en we groeten de doven in gebarentaal met een duim omhoog. Ik vraag mij af waarom deze school zo ver van Chipata en de bewoonde wereld ligt. We lopen verder naar het gedeelte voor de blinden. Er komt een meisje aangerend en super enthousiast als ze is vliegt ze een paar van ons letterlijk om de hals. Er komen ook twee jongens aangelopen – ik schat ze een jaar of 17. Ze houden elkaar bij de hand vast, wat voor deze cultuur niet heel vreemd is, maar een van de twee draagt een zonnebril. Als hij mij groet en een hand wil geven begrijp ik waarom. Hij is blind. Zijn maat niet en hij leidt hem. We ontmoeten de blinde directeur en we mogen de verblijven zien van de kinderen. Waar ik zo nieuwsgierig naar was overkomt me nu. Ik zie verschillende ‘blanke’ kinderen tussen de ‘donkere’ lopen. Het zijn albino’s. Bijzonder indrukwekkend om van dichtbij te zien. Het lijken op afstand net westerlingen zoals wij, maar hun Zambiaanse gezichtsvormen, - uitdrukkingen en stemgeluiden matchen gewoonweg niet met hun huidskleur.
We stappen in de auto om weer terug te gaan naar huis. We nodigen Peter uit voor het diner, want hij vertrekt morgenvroeg terug naar Nederland. We eten bij Chefs Pride, een van de vele Indiase restaurants hier, waar ze veel vlees serveren met friet en salade. Eerst een voorafje. Ik kies maar voor het woord dat het minst vleesachtig klinkt. Het blijken twee kiploempia’s. Dan het hoofdgerecht. De enigszins slappe friet en salade gaan er toch goed in. Als alles op is geven we de Zambiaanse kelner een goede fooi. Thuis bieden we Peter nog even een laatste kop Zambiaanse koffie aan en bedanken hem voor zijn aanwezigheid en leiding en wensen hem een goede reis naar huis.
-
10 Oktober 2012 - 17:21
Nathalie Vrij:
Hee Corinne!
Wat een geweldige reis is dit als ik al je verhalen lees! Echt super om zo je ervaringen op te doen. Leuk dat jullie ook de blinden en dovenschool hebben bezocht, dat zal vast wel anders zijn dan hier in Nederland... In je verhalen herken ik ook veel projectdingen, echt heel leuk om dat terug te zien, en grappig dat dat in heel zambia hetzelfde blijft :)
Nog heel veel succes en Gods zegen de komende maanden, ik blijf je zeker volgen ! Liefs Nathalie -
10 Oktober 2012 - 18:17
Marloes Medema:
Hee Corinne!
Erg leuk om jou verhalen te volgen! Je hebt ook een leuke manier van schrijven!:)
Heel veel plezier daar, geniet ervan! Zo te lezen, lukt dat volgens mij wel!;)
Gods zegen!
Liefs,
Marloes -
10 Oktober 2012 - 21:35
Rebecca E:
Weer zo'n mooi verhaal, Corinne. Heel leuk om te lezen.
Sterkte met alle indrukken en je werk daar,
We hebben gisteren heel goed gespeeld en gezongen op de toerustingsavond van de vrijwilligers in de kerk. En we gaan donderdag hard aan de slag voor de 28e oktober. We hebben nog voor je gebeden en vergeten je niet, hoor.;-)
Lieve groeten uit Leek, ook van Erik, of course! -
10 Oktober 2012 - 22:06
Marjan Groendijk:
Haaaaai nicht. Bedankt weer voor je berichtje. Mooi, dat je ons een beetje op de hoogte houdt!
Nu zijn we wel heel benieuwd naar de verrassing uit die kledingwinkel. Wat leuk trouwens dat je Mareike nog hebt gebeld voor haar verjaardag! Marloes is er nu even naar toe. Veel liefs, Marjan. -
10 Oktober 2012 - 23:12
Arjen:
Hee Zus!
Enorm jaloers en met open mond las ik je verhaal. Wat een culturele belevenissen, wat een ervaringen weer! Op deze manier kom jij er wel achter met welke doelgroep je wilt werken. Schattige, lachende en zwaaiende zambiaanse kinderen.
Bedankt voor alweer een mooi verhaal. Ga zo door, dan kan ik ook af en toe wat ontspannen! (haha)
Geniet van elke dag!
Groetjes, Broer
ps: niet vergeten foto's te maken! Vooral niet van die zonsondergangen. -
11 Oktober 2012 - 17:00
Marlies:
Hee Cor!
Oh ja z'n doordeweekse dinsdag heb ik ook gehad :P
Haha gekheid;) Wat ontzettend nice wat je allemaal meemaakt daar!
Wordt wel nieuwsgierig naar je 'verassing' :O Wat heb je gekocht ;),..
We horen het vanzelf.
Oh en je gebarentaalcursus komt nu weer van pas ;)?
Zal je niet Teveel vragen stellen haha :$
Kijk alweer uit naar je volgende verhaal/belevenis :)!
Dikke kus mij!
-
11 Oktober 2012 - 18:24
Ypkje:
Weer met veel plezier je verhaal gelezen!
groetjes Ypkje
-
12 Oktober 2012 - 13:40
Inge:
Hee meid,
Wat weer een leuk verhaal om te lezen. Je verhalen klinken allemaal erg interessant en leuk! :D Ik hoop dat je het echt naar je zin hebt!
En wat een ervaring, albino's te zien. Dat lijkt mij nou ook een hele gewaarwording, iets wat je weinig zult tegen komen. staat daarom die school dus zo ver weg?
En zo te horen krijg je er nog goed te eten;) is belangrijk toch!=D
Meid, nog heeeeeeeel veel plezier.
Ik ben benieuwd naar je volgende verhaal.
xxx-jes Inge (de Inge uit Nieuwleusen:P) -
12 Oktober 2012 - 19:46
Margriet:
Ha Corinne,
Heerlijk om weer even met je mee te kijken. Je gunt ons zulke leuke inkijkjes. Je laat ons zo mooi in je belevenissen delen. Ik merk dat je ervan geniet. Ik ben heel benieuwd naar de volgende aflevering.
En stiekem ben ik natuurlijk heel trots op je.
Margriet -
12 Oktober 2012 - 23:43
Mareike:
Wat weer een super verhaal!
En wat bijzonder om bij een school voor doven en blinden langs te gaan.
Dat gaat er vast allemaal heel anders aan toe dan in Nederland.
Had je al een naamgebaar bedacht?? Kun je ze daar mooi leren ;-)
Geniet van alle ervaringen en ik ben super trots op je!!
Liefs -
15 Oktober 2012 - 22:11
Renate :
Heey,
Wat een ervaring dat ze jullie zo om de hals vliegen, bijzonder dat de direkteur ook blind is.
Fijn dat Peter jullie zo wegwijs heeft gemaakt.
Zijn jullie alweer op school geweest? Leer je de schatten van kinderen al kennen?
Geweldig mooi dat je ze zoveel liefde kan geven!
God's kracht, nabijheid en bescherming toegewenst!
Op de wekelijkse gebedsuur danken & bidden we voor jullie!
Ook de hartelijke groetjes aan je (snurkende) maatjes, hihi
Toedels,
nicht Renate -
20 Oktober 2012 - 18:42
Willem Oosterveld:
Hallo Corinne, ik heb net wat berichtjes van je gelezen en je bent alweer enkele weken van huis.
Ja, die kiploempia,s en slappe friet is anders wat als de BBQ in de tuin aan Groenendaal 50!!
Maar dat zul je ook wel niet alledag eten nemen we aan.
We hopen dat je gezond bent en je het naar je zin hebt en dat het niet tegen valt.
Wij wensen je daar veel plezier en aardigheid in je stagewerk.
SUCCES.
Willem en Wimke
Miranda en Ingrid -
02 Juni 2019 - 18:03
Milan En Desy:
Het Corinne, leuk om wat van je te horen. Ben je onderhand Alweer terug in nederland¿¿ -
02 Juni 2019 - 18:06
Milan En Desy:
Hoi, sorry verkeerde Corinne.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
