‘Afscheid nemen bestaat niet…?’

Het is zo ver. Dat zei ik ook 4 maanden geleden. Maar toen met een big smile en nu… met een heel dubbel gevoel, zal ik eerlijk bekennen. In de afgelopen 4 maanden heb ik een heel andere cultuur leren kennen, bijzondere mensen ontmoet, relaties opgebouwd en vriendjes gemaakt… en dan is het nu tijd om afscheid te nemen en dag te zeggen.

De vorige week was hectisch. Projecten afronden, voor de laatste keer bij de scholen langs, de lieve kindjes van Cheshire Home goodbye zwaaien, nog één keer bij teacher Given langs en nsima eten, beoordelings- en eindevaluatiegesprekken houden, tas inpakken, een laatste keer rondje centrum lopen om boodschappen te doen, over de markt te lopen en de brievenbus te legen en nog heel wat meer.

Afgelopen zaterdag 19 januari was het dan tijd om de koffer dicht (proberen) te krijgen, afscheid te nemen van de buurtjes, Franky en Joyce, en de auto vol te laden.

Zaterdag 19 januari 2013
‘Vandaag dag van vertrek. Ze vertelden ons dat we 07h zouden vertrekken, dus ik heb mijn wekker op tijd gezet. Iedereen pakt met een treurig hoofd z’n spullen bij elkaar en eet met moeite z’n ontbijt op. We staan netjes op tijd klaar, maar natuurlijk is de auto er niet op tijd, want we zijn (nog) in Afrika. In de verte roept mr. Mvula dat hij de auto ophaalt, waarmee hij eigenlijk bedoelt dat hij de auto nog moet regelen. Mr. Phiri, onze chauffeur, schijnt om 06h al klaar te hebben gestaan, lekkere Zambiaanse organisatie weer. Om 09h kunnen we eindelijk wegrijden, nadat we de koffers boven op de auto hebben geladen en wij met z’n zessen achter in gepropt zitten en 2 naast de chauffeur. Als we ‘ons terrein’ van de afgelopen vier maanden afrijden zie ik bij iedereen minstens een traan over de wangen biggelen en ik krijg ook een brok in mijn keel. Dat was het dan. Na het tanken zwaaien we mr. Mvula voor het laatst uit en rijden we richting Malawi. Onderweg stoppen we nog even om Zambiaans geld om te wisselen voor Malawiaans geld. Gelukkig weet mr. Phiri af van de koers, anders hadden ze ons ongetwijfeld grandioos afgezet.
Na een paar uur rijden door het mooie landschap van Zambia komen we, na de grens te hebben gepasseerd, aan in Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. We stoppen er kort om te pinnen en vervolgen onze weg richting Lake Malawi, waar we onze laatste dagen in Afrika zullen vertoeven.
Na nog eens een paar uur komen we aan op plaats van bestemming: Malambe Camp, met ons hutje 5m van het strand en een prachtig uitzicht over het meer en de bergen aan de horizon. Op het strand verwelkomt een groepje kinderen ons met zelfgemaakte instrumenten, gezang en gedans. ‘Welcome to Malawi’ zingen ze. Een paar verkopers en kunstenaars bieden ons ook direct al hun souvenirs aan. Nadat we ons in elk hutje hebben geïnstalleerd, bestellen we wat eten, waar we uiteindelijk nog eens een uur op moeten wachten. ’s Avonds relaxen we nog wat en laten we ons nog eens het spel ‘Bawo’ aanleren, dat ik op de markt in Livingstone heb gekocht en dat de volgende dagen nog verslavend gaat werken.

Zondag 20 januari
We slapen vandaag heerlijk uit. Nou ja, de meesten hebben een minder goede nacht gemaakt door het geluid van regen en onweer dat ze wakker hielden. Na een ontbijtje duiken we allemaal het meer in en relaxen we de hele dag op het strand. In Chipata hebben we voor de zekerheid nog wat ‘anti-bilharziatabletten’ gekocht voor het geval we aan stilstaand water zouden zitten. Maar aan de hoge golven in het meer te zien lijkt het ons onwaarschijnlijk dat hier wormpjes in het water zitten die je huid ongemerkt binnen kunnen kruipen.
Voor de lunch aan lopen we nog een rondje door het dorpje. We komen een paar souvenirsshops tegen en een leuk restaurantje waar we regelen dat we vanavond een bbq-maaltijd kunnen krijgen met live djembemuziek door de eigenaar en zijn vrienden. We zien ook alle andere lodges en bij ‘Fat Monkeys’ bedenken we dat we vanmiddag gaan snorkelen.
Dan lopen we terug, lunchen we wat en maken ons klaar voor een middagje snorkelen. Met een houten bootje worden we naar een eiland in het meer gebracht. De hoge helder blauwe golven en het geronk van de motor doen me aan het varen in NL denken. Bij het eiland leggen we aan in een inhammetje met rotsen. We krijgen de snorkelapparatuur aangereikt en duiken het water in. Vissen die ik eerder alleen nog maar in een aquarium heb gezien, zwemmen in grote scholen om ons heen.Een gafe eerste snorkelervaring!
Als we terugkomen ga ik douchen en maken we ons klaar om naar de bbq te gaan. Daar genieten we van heerlijke rijst met saus, kip, eend en vis onder het genot van live djembemuziek op het strand aan het water. Rond half 10 gaan we terug naar huis en duik ik niet veel later mijn bed in.

Maandag 21 januari
Het eerste wat ik doe als ik wakker wordt is m’n laptop erbij pakken en op internet, met mijn bij Fat Monkeys gekochte tegoed, nog eens 3 sollicitatiebrieven voor mijn eindstage eruit gooien. Ondanks het relaxte sfeertje hier kan ik er maar niet rustig bij zitten. Daarna is het wel tijd voor ontspanning en spelen we een heleboel spelletjes ‘Bawo’. Rond half 12 komt mr. Phiri naar ons toe met de vraag of we zin hebben om naar een bezienswaardigheid in de buurt te gaan. Vlakbij schijnt een rots te zijn op een berg waar door weer en wind grote scheuren/kerven in zijn ontstaan. Behalve Fabiënne en Suzanne, die te verslavend zijn aan het nieuw geleerde spelletje, gaan we met z’n allen daarheen en bezoeken daarna ook nog een graf van een of ander bijzonder persoon uit 1800.
Na de lunch doen we weer veel van het zelfde: zwemmen, strandliggen, ‘Bawo-en’, relaxen, ‘Bawo-en’ enz. Rond 17u lopen de meesten naar Fat Monkeys voor de eerste wedstrijd van de Africa Cup: Zambia – Ethiopië. Om kwart voor 6 ga ik ook die kant op. Tijdens het kijken bestellen we ook wat eten en na een teleurstellende 1-1, nog een paar Bawo-spelletjes en prachtige zonsondergang gaan we weer terug naar onze lodge.

Dinsdag 22 januari
Heerlijk weer even geen wekker hoeven zetten, maar lekker geslapen heb ik nou ook weer niet. De anti-malariapil (Lariam) van afgelopen zondag heeft zijn negatieve bijwerkingen weer geuit en ik zou toch zweren dat ik allemaal levensgrote dikke duizendpoten op de muur zag lopen. Gelukkig stelde mijn hutgenootje Fabiënne me al gerust met: “ach, vast Lariam!” en ik kon weer verder slapen. ’s Ochtends neem ik een frisse duik in het meer gevolgd door een tropisch ontbijtje. Na het eten ga ik nog even voor de laatste keer op internet om achter de sollicitaties aan te gaan, wat toch meer tijd in neemt dan verwacht. ’s Middags ondernemen we wederom niet zo veel en genieten nog even van onze laatste dag bij Lake Malawi.

Woensdag 23 januari
Na een stormachtige en rusteloze nacht staan Fabiënne en ik om 7u op. Eerst tas inpakken en ‘ontmieren’ en dan een ontbijtje bestellen. Natuurlijk duurt het even voor we kunnen bestellen en dan nog eens een uur voor het opgediend wordt, maar ook daar zijn we inmiddels bijna aan gewend geraakt. Om half 10 komt mr. Phiri, die deze dagen in een lodge verderop heeft doorgebracht, aanrijden en onze tassen en koffers worden ingeladen. Ondertussen betalen we ons verblijf en om 10u nemen we afscheid en rijden we weg.
Na een rit van 4 uur komen we in de buurt van Lilongwe. Daar gaan we op zoek naar een lodge in de buurt van het vliegveld en na 2 uur rondrijden en rondvragen vinden we een slaapplek voor de laatste nacht in Afrika. Bij ‘Beauty Lodge’ verdelen we 4 kamers, nemen we afscheid van Mr. Phiri, die zelf weer de kant van Chipata op gaat, en vullen we onze vanaf 9u vanmorgen niet meer gevulde magen met een lekkere maaltijd. Ondertussen kijken we de Africa Cup-wedstrijd South-Africa – Angola. Na het eten reorganiseert iedereen zijn koffer nog even in de gok de kilo’s goed te hebben verdeeld, aangezien we geen beschikking hebben over een weegschaal… Rond half 10 duiken we na een lange en vermoeiende dag ons bed in.

Donderdag 24 januari
Vandaag is het dan eindelijk dag van vertrek en nu we toch al afscheid hebben genomen van de vrienden in Chipata kunnen mij de komende 24 uur ook niet snel genoeg voorbij gaan. Na een niet al te best geslapen nacht stappen we om 7u uit bed waarna we om 8u een standaard ‘Full English Breakfast’ nuttigen wat inhoud dat ik mijn maag moet vullen met patat worst en twee schijfjes tomaat… nou ja, heb ik in ieder geval vandaag al warm gegeten…!
Na het ontbijt is het tijd om tassen en koffers in onze ‘taxi’ in te laden, een grote open pick-up of zeg maar gerust kleine vrachtwagen en we rijden naar het vliegveld. Daar aangekomen kunnen we direct onze bagage inchecken, waar tevens blijkt dat ik in het vervolg maar beter maar niet mee kan doen met spelletjes als ‘gewicht raden’, maar gelukkig worden mijn 1kg en 4kg te veel wegende koffers toch geaccepteerd. Om 13.15 vertrekt dan eindelijk ons vliegtuig en na een vlucht van 2 uur komen we aan in Nairobi, waar ik op dit moment 6 uur moet wachten op de volgende vlucht die mij naar Schiphol brengt. Gelukkig hebben ze hier WIFI, gratis internet en kan ik mijn tijd doorkomen met het schrijven van mijn allerlaatste reisverslag. Om 22.55 plaatselijke tijd (20.55 NL-tijd) vertrekt het vliegtuig en morgenochtend kom ik om 05.30 NL-tijd aan in Amsterdam.

En dan is het hele avontuur voorbij. Het is een toch wel een gek idee dat ik 4 maanden weg ben geweest. Er zullen vast allemaal nieuwe liedjes op de radio gedraaid worden, nieuwe reclames op tv, 4 maanden geen nieuws gehoord of gezien.. En toch heb ik het gevoel alsof ik terugkom van een vakantie van 3 weken… Wat ik het meest ga missen? De vriendelijke, openhartige en vrolijke mensen, het ‘pangono pangono-cultuurtje’ en de ongelooflijke natuur! En waar ik het meest naar uitkijk als ik weer in NL ben? Mijn vrienden en familie zien en een lekkere Hollandse hap: boerenkool met (vega)worst en een lekker glas koude melk

‘Afscheid nemen bestaat niet…’ daar stem ik mee in, want wat ik de afgelopen 4 maanden allemaal heb meegemaakt vergeet ik van mijn leven niet meer, sterker nog ik heb er ontzettend veel van geleerd! En nu dit project is afgelopen sluit ik ook het bloggen af met dit laatste verhaal. Ik wil jullie allemaal bedanken, die mij in meer of mindere mate, met volle verwachting op een nieuw verhaal hebben gevolgd of die in de mail toevallig een verhaal van mij zagen langskomen en die uit nieuwsgierigheid toch maar even hebben geopend. En dank voor al jullie lieve reacties die mij hebben aangemoedigd niet te stoppen met schrijven. Komend weekend zet ik nog wat mooie plaatjes als afsluiter bij mijn verhaal en als je meer wilt zien en horen kom dan gewoon een keertje gezellig langs!

Tot ziens, tot spreeks!

Liefs, Corinne